ساختار نظام آموزشی در بیشتر کشورهای دنیا از ابتدای شکل گیری تا چند دهۀ اخیر بر اساس آموزش سنتی و به عبارت بهتر بر پایۀ آموزش فقط شنیداری متمرکز بوده است ، لکن با نخستین جهش های به وجود آمده در حوزۀ صنعت و تکنولوژی خیلی زود مشخص گردید که این نوع از آموزش به دلیل وجود محدودیتها و اشکالات بیشماری که در زیر بنای اصلی خود دارد به هیچ عنوان پاسخگوی پرورش و تربیت نسلی کار آمد و اثر گذار نخواهد بود ، چرا که در چنین سیستمی محوریت تدریس از طریق آموزگار به عنوان متکلم وحده و بر اساس الگوهای سنتی و محدودی می باشد که اولاًبرای دانش آموز به شدت کسالت آور و خسته کننده بوده و مضاف بر آن در چنین روشی دانش آموز از نظر ذهنی در کمتر از پانزده دقیقه به فلات یادگیری می رسد و نتیجتاً بیشتر اوقات کلاس درس به لحاظ داشتن ثمره آموزشی فاقد اثر بخشی لازم می باشد .