اما وجود مشکلات و معایب ذکر شده در سیستم آموزش سنتی همۀ موضوع نبوده و دغدغۀ اصلی بیشتر کشورهای جهان به خصوص جوامع توسعه یافته مطلب دیگری بود و آن اینکه با توجه به حرکت پرشتاب پیشرفت های علمی و صنعتی و جهش های روز افزون فناوری و تکنولوژی و به تبعیت از آن جایگزینی تجهیزات و ماشین آلات الکترونیکی به جای استفاده از روشهای سنتی در بیشتر امور زندگی بشر ، رخ دادن این فرایند امری بدیهی به نظر می آمد که در آینده ای نزدیک بیشتر مشاغل و مسوولیتهای اجتماعی به نقطه ای خواهند رسید که متصدی آنها لزوماً می بایستی به دانش و مهارتهای رایانه ای کاملاً اشراف داشته و توانایی لازم جهت استفاده از تجهیزات تحت فناوری را داشته باشد.
با توجه به تمامی مسائل توضیح داده شده به خوبی می توان دریافت که نوع آموزش و نحوۀ تدریس مدارس سنتی به هیچ عنوان پاسخگوی پرورش و تربیت نسلی کارآمد و توانا که منطبق بر عصر دیجیتال و الکترونیک باشد نخواهد بود وچنانچه مسوولین جامعه ای در این اندیشه باشند که از قطار پرشتاب تکنولوژی عقب نمانده و بر این موج خروشان سوار و مستحکم بمانند ، لاجرم می بایستی سیستم آموزشی خود را بر اساس دستاوردهای دنیای امروز تغییر داده تا از این طریق بتوانند نسلهای آیندۀخود را منطبق بر ساختارهای عصر حاضر و آینده پرورش داده و تربیت نمایند .