وجود دغدغه ها و مسائل مطرح شده در چند دهۀ اخیر باعث شد که متفکران و متخصصان این حوزه در اقصی نقاط جهان به دنبال راه حلی مناسب در راستای بر طرف نمودن مشکلات موجود بوده و به همین منظور طرح ها و پیشنهادات متعددی را ارائه نمایند که اگر چه هر یک از آنها نسبت به روشهای موجود در مدارس سنتی به مراتب بهتر بوده و از بازدهی بیشتری برخوردار بودند اما هیچیک در برگیرندۀ تمامی ابعاد نیازهای مطرح شده نبوده و جامعیت لازم را در این خصوص نداشتند تا اینکه بالاخره در سال 1984 شخصی به نام دیوید پرکینز و همکارانش در دانشگاه هاروارد ، الگویی جامع را با عنوان مدرسۀ هوشمند مطرح نمودند که پس از انجام بررسی ها و آزمایشات مختلف علمی و عملی مشخص گردید که این طرح کلیۀ جوانب مورد نیاز در این حوزه را به خوبی شناسایی کرده و تمامی معایب مدارس سنتی را به بهترین نحو ممکن پوشش داده است به طوریکه با اطمینان خاطر کامل می توان اظهار نمود که توسط این نوع از مدارس امکان پرورش و تربیت نسلی آگاه ، توانمند ، متخصص و منطبق بر ساختارهای عصر دیجیتال و الکترونیک وجود خواهد داشت .