لذا با توجه به شرایط عنوان شده ، در تمامی جوامعی از این قبیل یک سوال اساسی مطرح گردید و آن اینکه مدارس موجود در این کشور ها که قریب به اتفاق با استفاده از سازه کارها و روشهای سنتی اداره می شوند آیا توانایی و پتانسیل لازم جهت تربیت و پرورش چنین نسلی را خواهند داشت؟
بدیهی می باشد که پاسخ این سوال منفی بوده و به همین علت تمامی کشورهای توسعه یافته سعی در تغییر ساختار مدارس خود نموده و به دنبال جایگزین نمودن الگویی مناسب در جهت ارتقاء سیستم آموزشی خود بوده اند. الگویی که در آن از همان ابتدا دانش آموز را با مهارتهای رایانه ای و استفاده بهینه از این فناوری آشنا نموده و سقف یادگیری در آن کوتاه نباشد به طوریکه دانش آموز بتواند با توجه به میزان تلاش ، انگیزه ها و استعدادهایش پرورش یافته و هیچگونه محدودیتی برای دانش آموز و مربی در دسترسی به اطلاعات وجود نداشته باشد و هر شخصی این امکان را داشته باشد که با استفاده از بستری مناسب ، خلاقیتهای خود را به بهترین نحو ممکن پرورش داده و شکوفا نماید و در پایان دوره نیز مورد یک ارزیابی منطقی و مفهوم نگر که مبتنی بر استانداردها و شاخصه های کارآمدی باشد قرار گرفته و در طی یک فرایند اصولی ، استعداد یابی شود و به مسیر درستی که منطبق بر روحیات ، انگیزه ها و توانایی هایش باشد هدایت گردد .